بررسی فراوانی آکاتژیا با دو روش تشخیصی بالینی و استفاده از bars در بیماران بستری در بخش های روان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

سابقه و هدف: آکاتژیا یکی از عوارض شایع داروهای آنتی سایکوتیک می باشد. اختلاف نظر در مورد معیارهای تشخیصی این عارضه و دشواری تشخیص افتراقی آن با اضطراب و بی قراری ناشی از بیماری زمینه ای موجب گردیده تا گزارشات در مورد میزان شیوع از 5/12 تا 75% متفاوت باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی آکاتژیا به وسیله دو روش تشخیص بالینی و استفاده از bars صورت گرفته است. مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصیفی– تحلیلی بوده که بر روی 156 بیمار بستری و تحت درمان با داروهای آنتی سایکوتیک در بخش های روان پزشکی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شده است. نخست یکی از محققین، اطلاعات مربوط به تشخیص این عارضه توسط پزشک معالج بیمار را از روی پرونده استخراج نمود و سپس محقق دیگر بدون اطلاع از نتایج به دست آمده از پرونده بیمار، وی را با استفاده از مقیاس bars مورد ارزیابی قرار داد. اطلاعات به دست آمده با هم مقایسه و توسط آزمون t-student مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 4/15 درصد بیماران بر اساس معیار bars و 6/9 درصد بر اساس تشخیص پزشک معالج دچار آکاتژیا بودند. میزان تشخیصی آکاتژیا توسط bars به صورت معنی داری بیش تر از تشخیص بالینی صرف توسط پزشک معالج بود (005/0 = p). نتیجه گیری: با توجه به اثرات نامطلوب عدم تشخیص آکاتژیا در افزایش موربیدیتی و کاهش میزان پذیرش درمانی بیمار، به کار گرفتن روش های تشخیص دقیق تر این عارضه از جمله استفاده از bars توصیه می شود.